Είναι αλήθεια ότι η χώρα μας μετά τα περίφημα Ολυμπιακά έργα έχει πάρει στην βιομηχανία του μετάλλου μια κατηφορική πορεία όπου τα φρένα φαίνεται να μην επαρκούν να την σταματήσουν. Είναι επίσης αλήθεια ότι η προσπάθεια του κάθε γονιού να εφοδιάσει το παιδί του με πανεπιστημιακό δίπλωμα, είτε για εκπλήρωση προσωπικού του εγωισμού είτε για άνοδο του κοινωνικού του κύρους, πρεστίζ, οδήγησε την χώρα να δημιουργήσει έναν στρατό όπου υπάρχουν μόνο στρατηγοί που ψάχνουν για φαντάρους.

Μήπως όμως αυτό έχει ξεκινήσει να αλλάζει; Τί σημαίνει ότι όλο και ποιο πολλοί νέοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για να μάθουν τί είναι συγκόλληση; Μήπως έγινε αντιληπτό ότι ένας απλός φαντάρος, καλός χειριστής του όπλου, είναι περιζήτητος και εξ ίσου σπουδαίος και πολύτιμος με έναν στρατηγό;

Ας σταματήσουμε την μοιρολατρία της ανεργίας και ας βάλουμε κάτω τα δεδομένα.
Υπάρχει πράγματι το μέγιστο πρόβλημα της ανεργίας στον κατασκευαστικό τομέα του μετάλλου.
Υπάρχουν μεροκάματα τα οποία σήμερα έχουν καταντήσει τυπικά μια και δεν επαρκούν ούτε για τις βασικές υποχρεώσεις τόσο του ατόμου πόσο μάλλον για την οικογένεια.
Στο σύνολο σχεδόν των βιομηχανιών εργάζονται ως ηλεκτροσυγκολλητές αλλοδαποί, οι περισσότεροι των οποίων είναι ελάχιστης τεχνικής κατάρτισης, με ελάχιστο μεροκάματο και πολύ προβληματικής ποιοτικής εργασίας.
Η τεχνική εκπαίδευση στην πατρίδα μας είναι τρισάθλια και δεν απασχολεί το θέμα κανέναν ταγό της πολιτείας μας.
Οι παλαιότεροι και έμπειροι ηλεκτροσυγκολλητές έχουν συνταξιοδοτηθεί παίρνοντας μαζί με την σύνταξή τους την τεχνογνωσία και εμπειρία της συγκόλλησης.

Συμπέρασμα: Τα πάντα μαύρα.

Ας ξαναδούμε τα δεδομένα.
Υπάρχει πράγματι πρόβλημα ανεργίας στον κατασκευαστικό τομέα αλλά το μέταλλο, είναι το υλικό που από την εποχή της βιομηχανικής επανάστασης έχει γίνει αναπόσπαστο μέσον της σημερινής ζωής του ανθρώπου. Είναι αστεία πράγματα να πιστεύουμε ότι κάποτε θα κτίσουμε ουρανοξύστες, διαστημικούς σταθμούς, ατομικά εργοστάσια και μονάδες παραγωγής ενέργειας από ξύλο και πέτρα. Το μέταλλο ότι και να γίνει θα εισβάλει κάθε μέρα και περισσότερο στην ζωή μας. Άρα πάντα θα χρειάζονται, όχι μόνον οι επιστήμονές του αλλά και οι τεχνίτες του. Ακόμη και η αντικατάστασή του, ίσως στο άμεσο μέλλον, από πιθανά σύνθετα υλικά που δεν φανταζόμαστε, ακόμη και τότε θα χρειάζεται ο συγκολλητής.
Τα μεροκάματα είναι μικρά και ίσως ακόμη να μην μπορούμε να διανοηθούμε το πού θα φτάσουν. Όμως ο συγκολλητής είναι και τέχνη. Μια καλή, ποιοτική και παραγωγική εργασία πάντα θα αμείβεται με καλλίτερο μισθό. Ο κάθε εργοδότης ζητάει αυτά τα χαρακτηριστικά. Όσο για τους αλλοδαπούς που χρησιμοποιούν σήμερα οι εργοδότες, μόνο και μόνο για το «αόρατο» μεροκάματο που τους δίνουν, δεν είναι σε θέση να τους απαιτήσουν κάποια ποιοτική εργασία. Οι αλλοδαποί που προσφέρουν ποιοτικότερη εργασία, σίγουρα παίρνουν καλλίτερο μεροκάματο. Οι προδιαγραφές, διαδικασίες και πιστοποιήσεις τρέχουν ιλιγγιωδώς. Ο Έλληνας έχει το χάρισμα όχι μόνον να εργάζεται σκληρά αλλά και να χρησιμοποιεί πολυμήχανα και παραγωγικά το μυαλό του για να ξεπεράσει τα προβλήματα της εργασίας του. Δεν έγινε ποτέ αντιληπτό, πως είναι δυνατόν οι βορειοευρωπαίοι να μας αποκαλούν τεμπέληδες και ακαμάτηδες και συγχρόνως να μας εκτιμούν ιδιαίτερα, όταν εργαζόμαστε στον τόπο τους, για τις ικανότητές μας. Ο Έλληνας τεχνικός, μηχανικός, τορναδόρος, εφαρμοστής, συγκολλητής κλπ. στο εξωτερικό χαίρει εκτιμήσεως.
Αυτά όλα πλέον, με τις δυνατότητες που προσφέρει στην επικοινωνία και την ενημέρωση το διαδίκτυο, γίνονται αντιληπτά από τους νέους που ήδη έχουν αρχίσει να ενδιαφέρονται για την επιστήμη και την τέχνη της συγκόλλησης. Όμως σχολεία για να την μάθουν δεν υπάρχουν και οι παλαιότεροι που μπορούσαν να την διδάξου έχουν αποσυρθεί.

Μην βιαζόμαστε. Μέσα σε όλη αυτή την αρνητικότητα υπάρχουν και τα θετικά.
Ίσως είναι ευτύχημα που δεν υπάρχουν σχολές συγκολλητών γιατί είναι γνωστό ότι τα εκπαιδευτικά προγράμματα δεν τα βγάζουν επαγγελματίες γνώστες του χώρου. Απλώς αυτοί που έχουν τις «γνωριμίες και τις διασυνδέσεις» ορίζουν ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα αμειβόμενοι πλουσιοπάροχα για μια άνευ αντικρίσματος εκπαίδευση εκτός τόπου και χρόνου. Όμως και η απουσία από την αγορά των παλαιοτέρων και έμπειρων συγκολλητών μπορεί να λειτουργήσει θετικά στους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την συγκόλληση.  Ο νέος συγκολλητής που διαδέχεται τον παλιό, μαθαίνει έναν τρόπο εργασίας που πλέον ανήκει στην προηγούμενη γενιά και είναι δύσκολο να απαλλαγή από αυτή. Έμαθε να εργάζεται με έναν εξοπλισμό παλιό, και όσο και εάν εκπαιδευτεί στον σύγχρονο ηλεκτρονικό και στις καινούργιες διαδικασίες, όταν αντιμετωπίσει στην εργασία του κρίσιμες καταστάσεις θα αντιδράσει αυτόματα με τον παλιό «παραδοσιακό» τρόπο.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα δεδομένων, δίνεται η ευκαιρία στους νέους ενδιαφερόμενους να ψαχθούν, και έχοντας καθαρό το μυαλό ξεκινώντας από το μηδέν, να ανακαλύψουν τον δρόμο και τον τρόπο για την εκπαίδευσή τους στην σύγχρονη τεχνολογία της συγκόλλησης. Υπάρχει μεγάλη ελπίδα ότι η σημερινοί συγκολλητές, αντιμέτωποι με την σύγχρονη κατασκευαστική προκλητικότητα, θα αποτελέσουν το μεταβατικό στάδιο των συγκολλητών του εικοστού προς τον εικοστό πρώτο αιώνα.

Από τον Γιάννη Ωραιόπουλο